"Van mama mag ik altijd huilen..."

Graag deel ik een verhaal met je. Een paar maanden terug heb ik in mijn opleidingsgroep hetzelfde verhaal gedeeld. Deze week kreeg ik terug van mensen, dat zij het zo inspirerend hadden gevonden en er nog regelmatig aan terug moesten denken. Daarom deel ik het ook graag met jou. Het verhaal gaat over hoe wij leren met gevoelens om te gaan in onze maatschappij.

Mijn zoontje had best wel wat moeite met de overgang naar de peuterspeelzaal. Na een paar maanden gaf hij aan dat hij het te druk vond. Vooral de vrije speelmomenten vond hij lastig, vertelden zijn juffen. Op die momenten waren er veel prikkels en was er weinig overzicht voor hem. Dat maakte dat hij niet graag naar de peuterspeelzaal ging en hij vond het lastig als ik wegging.

De reactie van zijn juffen op zijn tranen, raakte mijn zoontje. Het is een reactie die ik heel erg vaak hoor van volwassenen naar kinderen: "Zo, nu de traantjes weg..." Ook kreeg hij een beloning als hij niet gehuild had bij mijn vertrek. Op een dag kwam ik hem ophalen. Ik vroeg aan juf hoe het was gegaan en ze vertelde me over het gesprekje dat ze met hem had gehad. Ze had tegen hem gezegd dat hij niet hoefde te huilen: "Traantjes weg." Zijn antwoord was geweest: "Van mama mag ik altijd huilen..."

Ik glimlachte. Dat is waar, hij mag van mij altijd huilen als hij moet huilen. Tegelijkertijd voelde ik mij trots worden. Wat een pure kracht, dat mijn peutertje dit zo tegen zijn juf kon zeggen. Het is nogal wat. Blijkbaar heb ik hem kunnen bij brengen, dat hij zijn gevoel mag voelen en dat hij zijn gevoel mag uiten. Hij voelt hierin op 2-jarige leeftijd al zoveel vertrouwen, dat hij (via mij) al achter zichzelf kan staan op het moment dat een ander zijn uiting wil inperken. Ik hoop van harte dat hij deze vaardigheid meeneemt in de rest van zijn leven.

Waarom doen we dit eigenlijk? Wat maakt het zo moeilijk om de gevoelsuitingen van kleine kinderen te verdragen? De peuterjuf (een hele lieve en fijne juf overigens!) is echt niet de enige die dit zegt tegen haar peutertjes, ik hoor het heel vaak. Zou het misschien kunnen dat het uiten van moeilijke gevoelens door kinderen, ons eigen gevoel te diep raakt?

Hebben we zelf geleerd om ons gevoel niet de ruimte te geven? Voelen we ons daardoor ongemakkelijk bij het verdriet of de boosheid van een kind? Vinden we het zwak om gevoel te uiten? En als een peuter zijn gevoel niet uit, is het gevoel er dan ook niet? Als mijn zoontje verdrietig is bij mijn afscheid, en hij huilt niet omdat hij heeft geleerd dat dat niet mag, zou hij zich dan goed voelen op zo'n moment? Of leert hij dan om over zijn gevoel heen te gaan en geen steun te zoeken als hij het moeilijk heeft? Wat leren we kinderen eigenlijk als we een beloning geven op het moment dat zij hun gevoel niet uiten?

De volgende vraag is natuurlijk: wat denken volwassenen dat er gebeurt, op het moment dat kinderen leren om te voelen en hierover te communiceren. Zou mijn zoontje bijvoorbeeld niet niet mans genoeg worden? Zal het een huilebalk worden of wordt hij heel afhankelijk? In mijn beleving niet. In mijn beleving leer ik hem, om zijn gevoel serieus te nemen. We begrijpen denk ik allemaal dat het ongezond is om gevoelens op te kroppen of te negeren. Als mijn zoontje leert om vanuit zijn gevoel, achter zichzelf te staan en op die manier het contact met anderen aan kan gaan, ben ik een heel gelukkige moeder!

Hopelijk brengt dit verhaal je inspiratie om weer met een frisse blik te kijken naar de kinderen of gezinnen met wie je werkt. Wil je nog meer inspiratie? Kijk dan eens bij ons nascholingsaanbod, bijvoorbeeld de verplichte baby scholing voor de kinderopvang.