Baby Luuk roept me naar de wachtkamer met zijn huil. Luuk is 8 weken te vroeg geboren en heeft veel meegemaakt in het ziekenhuis. Hij is snel overprikkeld, reageert sterk op aanraking en huilt veel, soms wel 6 uur per dag. Zijn moeder, ik noem haar Zara, is alleen met hem gekomen vandaag. Ook zij heeft veel meegemaakt in het ziekenhuis en ze maakt dagelijks nog steeds veel mee in de zorg voor Luuk. Ze wiegt de wagen met huilende Luuk erin en merkt amper dat ik de wachtkamer binnenkom. Haar blik is leeg en ze staart naar de muur tegenover haar. Ze schrikt op als ik haar begroet, alsof ze wakker schrikt. Met een vermoeide, bijna verontschuldigende, maar toch warme glimlach staat ze op om met me mee te gaan.
Het huilen van een baby. Het komt vaak hard bij ons binnen. En dat is ook de bedoeling van baby huilen. Baby’s zijn heel erg kwetsbaar en volledig afhankelijk van hun verzorgers. Met huilen geven ze aan dat ze iets van ons nodig hebben. We zijn er dus evolutionair op geprogrammeerd om sterk te reageren als baby’s huilen.
Je zult waarschijnlijk bij jezelf merken dat je een actieneiging krijgt als een baby huilt (vooral als het je eigen baby is, maar misschien ook als de baby van een ander huilt). Je wilt iets doen om het huilen te stoppen. Dat begint altijd praktisch: voeden, verschonen, een speen geven etc. Maar wat nu als dit de baby niet tot rust brengt? Als de baby maar blijft huilen? Wat doe je dan? Uiteindelijk zijn je opties om het huilen te stoppen op. Een gevoel van machteloosheid blijft vaak over.
Zara zit bij mij in de kamer. Luuk ligt inmiddels in haar armen en huilt nog steeds. Ze heeft net alles al geprobeerd. Ze weet niet waarom hij huilt. Ze had gehoopt dat hij in de autorit van 20 minuten tot rust zou komen, maar Luuk blijft overstuur. Als ik even niet met Zara praat lijkt het alsof ze wegdroomt. Fysiek is ze aanwezig, maar ze is er niet echt.
Machteloosheid is een super lastige emotie om te verdragen. Machteloosheid leidt vaak tot frustratie. Frustratie zorgt ervoor dat je niet kalm, ontvangend en ondersteunend kunt zijn voor je baby. Het kan er zelfs voor zorgen dat jij je onbewust zelf weer een hulpeloos en machteloos kind voelt. Daardoor kan je jouw baby op moeilijke momenten niet de steun geven, die je graag zou willen geven. De stress die de machteloosheid oproept, kan zorgen voor verschillende reacties:
1. Je wordt boos. Misschien op je baby. Misschien op de situatie: dat je nu weer te weinig uren slaapt krijgt, dat je weer geen tijd hebt om een vriend te bellen, dat je partner weer een kwartier later thuis is dan afgesproken. Je lijf verstrakt, je hartslag versnelt en het risico dat je gaat ontploffen wordt steeds groter.
2. Je wordt verdrietig, onzeker en krijgt last van schuldgevoelens. Waarom blijft mijn baby zoveel huilen? Ben ik geen goede ouder? Heb ik mijn baby onvoldoende beschermd? Vindt mijn baby het niet leuk bij mij? Je zakt in door hopeloosheid, je krijgt een brok in je keel en je tranen branden.
3. Je vlucht. Het kan zijn dat je fysiek vlucht en afstand houdt van je baby. Je kunt ook vluchten met je aandacht. Je gaat in gedachten en in gevoel weg, omdat de frustratie van het moment zelf niet dragelijk meer is. Alsof je ingebouwde oordoppen opzet, die je beschermen voor het overweldigende appèl dat op je wordt gedaan.
Dat is wat Zara doet. Ik zie het gebeuren. En ik heb het zó met ze te doen. Zara is overladen met een bak aan traumatische ervaringen sinds de geboorte van Luuk. Ook Luuk is overstelpt met nare ervaringen en daaruit voortkomende gevoeligheden. Bovendien vlucht zijn moeder met haar aandacht weg als ze voor hem zorgt, omdat de zorgen en frustraties haar boven het hoofd groeien. Het is voor allebei een ingewikkelde situatie.
Ik vraag aan Zara of ze samen met mij wil luisteren naar het huilen van Luuk. Of ze samen met mij wil proberen om het huilen van Luuk echt te horen en om er voor hem te zijn. Ze stemt toe. Ik nodig haar uit om comfortabel te gaan zitten en om tegen Luuk te zeggen dat hij mag huilen en dat ze zal luisteren. Ze doet dit. Aan het eind van haar zin, zie ik alweer dat een deel van haar op de vlucht gaat. Haar ogen draaien weg en ze krijgt een afwezige blik. Ik haal haar terug in het contact en vraag of ze naar Luuk kan kijken. Dat is een te grote stap. Het lukt haar niet. Ik baal van mijn vraag, nu geef ik haar nog een pijnlijke ervaring: het lukt haar niet om naar haar baby te kijken. Het stemt me verdrietig. Ik voel zelf de actieneiging om Luuk van haar over te nemen. Maar dat doe ik niet. Dat zou nog een faalervaring voor haar kunnen zijn. Ik toon begrip en vraag haar of ze wel met haar ogen dicht het lijfje van Luuk kan voelen in haar armen. Dit lukt wel. Ik vertel aan Luuk wat we gaan doen. Daarna praat ik praat Zara door het moment, breng haar aandacht naar haar ademhaling en naar haar lijf. Ik leg mijn hand op haar rug, dit voelt steunend voor Zara. Zo kan ze Luuk dragen. En Luuk voelt dat mama er voor hem is. Ik probeer mezelf zoveel mogelijk te ontspannen. Ik bevestig hoe zwaar dit is en dat ze het ontzettend mooi doet. Ik zie Zara ontspannen. En uiteindelijk Luuk ook. Phew…. Alle drie slaken we een zucht van verlichting.
Er ECHT zijn voor je baby, als je baby veel huilt is een hele grote uitdaging. Dus niet boos worden, verdrietig worden of wegvluchten, maar met oprechte aandacht steun bieden. Dat klinkt als een simpel advies, maar dat is het niet. Dat heb je in het voorbeeld van Zara en Luuk kunnen lezen.
In deze babyboom tijd zijn er te lange wachtlijsten voor zorg. Daarom hebben we een online programma gemaakt, om zoveel mogelijk ouders en baby’s steun te kunnen bieden. Het heet: ‘Ontspanning voor jou en je onrustige baby.’ Filmpjes, audio begeleiding, een werkboek en een online community brengen ouders kennis, steun, persoonlijke groei en een diepere verbinding met hun baby. Lees hier meer over dit programma!
Comments