Hechting?? Ik ben toch ook groot geworden!

Zeg nou zelf, hoe fijn is het om een knuffel te krijgen op de momenten dat je het moeilijk hebt? Hoe fijn is het als er iemand is die jou ziet, naar je luistert en je probeert te begrijpen, als je het even niet meer weet? De verbinding die wij mensen met elkaar aan gaan, heeft een grote impact op alle lagen van ons welzijn.

Aandacht voor hechting

De afgelopen jaren is de aandacht voor ‘hechting’ enorm toegenomen. Het belang van die eerste verbindingen die we met anderen aangaan in ons leven, staat volop in de picture. Elke kraamverzorgende van Nederland is zich er nu van bewust dat huid-op-huid contact die eerste weken belangrijk is voor de prille band tussen ouder en kind. Ook in ziekenhuizen is dit bekend. Dat is een prachtig begin, maar er komt nog meer kijken bij het hechtingsproces. Sensitief reageren op de baby is bijvoorbeeld een heel belangrijk onderdeel van dit proces; emoties spiegelen en troost bieden of samen genieten. Het is een onderwerp waar veel over te leren valt.

"De legitieme vraag ontstaat: wat gaat het deze generatie brengen, dat we aandacht besteden aan het hechtingsproces?"

Ik ben toch ook groot geworden?

Tijdens de nascholingen die ik geef, durven veel cursisten dapper te kijken naar hun eigen pijn op dit onderwerp: Ik ben niet getroost als kind…Ook worden moeilijke gevoelens besproken, zoals: Ik heb zelf niet sensitief op mijn eigen kinderen gereageerd… Tegelijkertijd kunnen pijn en moeilijke gevoelens bij veel mensen ook weerstand oproepen: “Vroeger werd geen aandacht besteed aan hechting, en ik ben toch ook groot geworden…” De legitieme vraag ontstaat: wat gaat het deze generatie brengen, dat we aandacht besteden aan het hechtingsproces? Het gaat met ons toch ook goed? Welke voordelen zullen deze kinderen er van hebben?

Een mooie discussie

Onlangs stelde een cursist precies deze vragen. Ik deel graag de mooie discussie die ontstond. Mijn eerste respons was dat het antwoord op deze vragen nog een aantal jaren op zich zal laten wachten. Ik weet überhaupt niet of er een eenduidig antwoord zal komen, omdat ook andere factoren in de maatschappij bijdragen aan de ontwikkeling van opgroeiende kinderen.

Daarna vervolgde ik met wat ik observeer tijdens de lichaamsgerichte behandelingen die ik geef voor mijn opleiding tot energetisch therapeut. De generatie babyboomers, waarvan de meesten zijn opgevoed met een “niet zeuren maar werken” mentaliteit, vinden het over het algemeen moeilijk om hun emoties te voelen en begrijpen. Met grote regelmaat wordt het als "zweverig" bestempeld zodra het over gevoel gaat. Ook het voelen van het eigen lichaam is voor veel van hen lastig. Wat voel ik eigenlijk? En wat wil dat gevoel mij vertellen? Het herkennen en snappen van wat je voelt (in je lijf), is iets dat je al in de vroege jeugd leert van je gehechtheidsfiguren. Dit is een belangrijk onderdeel van de gehechtheidsrelatie. Het kan op latere leeftijd voor moeilijkheden zorgen, als hier in de jonge jaren geen aandacht voor kan zijn. Door welke omstandigheden dan ook. De gevoelens zijn er wel, maar worden niet gevoeld en ook niet geduid. Deze onverwerkte gevoelens zorgen voor onrust, spanning en zelfs lichamelijke klachten.

"Ik snap helemaal niks van wat er gebeurt tijdens de behandelingen. Maar ik heb er wel heel erg veel aan."

De bijval die ik kreeg van een andere cursist wil ik je niet onthouden. Ze vertelde gekscherend en liefkozend dat ze sinds enige tijd naar een “zweefmiep” gaat. In het begin had ze geen idee wat ze moest voelen tijdens de behandelingen. Ze voelde niets. Na een aantal sessies voelde ze ineens “iets” in haar been. Ze schrok zich lam en ze vond het fantastisch! Ze eindigde het verhaal met: “Ik snap helemaal niks van wat er gebeurt tijdens de behandelingen. Maar ik heb er wel heel erg veel aan.” Het laat zien hoe wij mensen kunnen leren voelen. Dit is wat we als baby van onze ouders kunnen leren, als zij sensitief op ons reageren in de babytijd. Ouders kunnen hun baby dat natuurlijk alleen leren, als zij dit zelf van hun eigen ouders hebben geleerd...

Het onderwerp hechting raakt iedereen

Mijn punt met dit verhaal is, dat ik heel goed begrijp dat hechting als onderwerp, heel veel oproept. Eigenlijk bij iedereen. Of het nu herkenning, ontkenning, verdriet, opluchting, onmacht of weerstand is. Ieder mens heeft zijn eigen rugzak aan ervaringen.

De lange termijn

De vraag blijft, wat zal al dat huid-op-huid contact en al die sensitiviteit brengen aan de generatie die nu geboren wordt? De verwachting is dat ze beter kunnen voelen, beter bij zichzelf kunnen blijven, meer vertrouwen uit zichzelf kunnen putten en beter met stressvolle omstandigheden kunnen omgaan waardoor er minder psychische klachten ontstaan.

Samen kijken, samen leren, samen groeien

Goed kijken naar wat dit onderwerp bij jou raakt, kan je helpen om anderen beter te ondersteunen op deze gebieden. Werk je in de zorg en heb je te maken met aanstaande ouders of prille gezinnen? Onze nascholingen geven we in kleine groepen, zodat we echt bij deze onderwerpen kunnen stilstaan. Het is zeker geen groepstherapie, maar wel een waardevolle bijeenkomst voor jouw persoonlijke ontwikkeling en jouw ontwikkeling als zorgprofessional. Want ongeacht jouw rugzak met ervaringen, er is altijd ruimte voor groei...

-- Er komt een ogenblik in het leven

Dat de pijn om altijd een knop te blijven

Groter is dan de angst een bloem te worden --